ارتودنسی یکی از تکنیکهای دندانپزشکی است که به منظور مرتب کردن و ردیف کردن دندانها و هماهنگ نمودن فک ها به کار برده می شود .از اصلی ترین وظایف ارتودنسی، تشخیص، پیشگیری و درمان ناهنجاری های دندانی فکی است. این عمل می تواند توسط ارتودنسی ثابت یا متحرک انجام شود.
از پلاکهای ارتودنسی متحرک در دوره دندانپزشکی مختلط می توان استفاده کردکه با کمک آن می توان اختلالات دندانی مثل ناهنجاریهای دندانی مختصر مثل چرخشهای دندانی ،تنگی فکی ،اپن بایت یا دیپ بایت یا کمبود فضا را برطرف نمود.
منظور از ارتودنسی ثابت این است که بیمار نمی تواند دستگاه ارتودنسی را از دهان خارج نماید . در دستگاه ارتودنسی ثابت اجزا به صورت نگین هایی برروی دندان چسبانده شده و ثابت می گردند . به این نگین ها براکت می گویند . طول درمان ارتودنسی ثابت به طور متوسط 2 سال می باشد ولی براساس نوع ناهنجاری بیمار و شدت مشکل می تواند بیشتر هم بشود.با کمک ارتودنسی ثابت می توان اختلالات دندانی فکی را در دوران جوانی و بزرگسالی درمان نمود.
در موارد زیر می توان گفت که مال اکلوژن وجود دارد
بعضی از موارد مال اکلوژن به شرح ذیل است
عبارتست از فاصله افقی بین نوک دندانهای ثنایای فک بالا و فک پایین.در حالت نرمال دندانهای فک بالا بایستی در حدود 2 تا 3 میلی متر جلوتر از دندانهای فگ پایین باشند.چنانچه این فاصله بیشتر از 2-3 میلی متر باشد به عنوان اورجت بیش از اندازه بوده و اختلال فکی محسوب می شود
.
اوربایت فاصله عمودی بین نوک دندانهای ثنایای فک بالا و فک پایین است.در حالت نرمال دندانهای فک بالا بایستی در حدود 2 تا 3 میلی متر دندانهای فگ پایین را پوشش دهند .چنانچه این فاصله بیشتر از 2-3 میلی متر باشد به عنوان اوربایت بیش از اندازه بوده و اختلال فکی محسوب می شود . .چنانچه این فاصله کمتر از 2-3 میلی متر باشد به عنوان اوربایت کمتر از اندازه بوده و اختلال فکی محسوب می شود و اپن بایت محسوب می شود.
درباره این سایت